ประวัตินักเขียน : ชาติ กอบจิตติ

ประวัตินักเขียน : ชาติ กอบจิตติ

ประวัติย่อ

                ชาติ กอบจิตติ เกิดเมื่อวันที่ ๒๕ มิถุนายน พ.ศ.๒๔๙๗ ที่บ้านริมคลองหมาหอน ตำบลบ้านบ่อ  อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสาคร เป็นบุตรคนที่สอง ในจำนวนพี่น้องผู้หญิง ๕ คน และผู้ชาย ๔ คน รวม ๙ คน ชื่อเดิมคือสุชาติ  แต่เขาเห็นว่ามีคนใช้ชื่อนี้กันมาก จึงเปลี่ยนมาเป็น "ชาติ" พ่อของเขาเป็นพ่อค้าขายเกลือเม็ด ส่วนแม่ขายของเล็กๆน้อยๆ ต่อมาพ่อก็ไปค้าทรายและขายของชำ

                เขาเริ่มเรียนชั้นประถมที่โรงเรียนวัดใหญ่  บ้านปอ  แล้วย้ายไปเรียนที่โรงเรียนเอกชัยในจังหวัดเดียวกัน เพราะไปอยู่กับยายชั่วคราว  เมื่อพ่อไปค้าทรายที่ราชบุรี เขามาเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๑ ที่โรงเรียนปทุมคงคาเมื่อ พ.ศ.๒๕๐๙ โดยอาศัยอยู่กับพระซึ่งเป็นเพื่อนของอาที่วัดตะพาน หรือวัดทัศนารุณ  มักกะสัน พอเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปี ๓ แล้วก็เรียนต่อเพาะช่าง ในสาขาภาพพิมพ์

                เนื่องจากเป็นคนชอบวาดรูป ชอบเขียนหนังสือ ฝันใฝ่ที่จะเป็นนักประพันธ์  เรื่องสั้นเรื่องแรกที่เขียนคือ เรื่อง "นักเรียนนักเลง" เขียนลงในหนังสืออนุสรณ์ปทุมคงคา  พ.ศ. ๒๕๑๒    ได้มีโอกาสเขียนบทละครแสดงที่เพาะช่างมากกว่าสิบเรื่อง บางเรื่องได้แสดงเองด้วย  ตอนที่เรียนอยู่ชั้นปีที่ ๒ เคยสมัครไปทำงานเปิดบาร์                            อะโกโก้  ที่ถนนพัฒน์พงษ์  เพื่อหางานเรียน พ.ศ. ๒๕๑๕ ช่วงเรียนชั้นปีที่  ๓  ศิริพงษ์ชวนไปทำอาร์ตเวิร์คหนังสือ  “เสนาสาร”  ยุคดารา  อยู่ระยะหนึ่งและได้เขียนวิจารณ์โทรทัศน์

                เขาแต่งงานเมื่อ พ.ศ.๒๕๒๐ กับเพื่อนสาวที่เรียนจบเพาะช่างมาด้วยกัน ชื่อ รุจิรา เตชะศีลพิทักษ์  ซึ่งรับราชการอยู่กองโบราณคดี  แผนกซ่อมจิตรกรรมฝาผนัง  กรมศิลปากร  แล้วลาออก  ซึ่งต่อมาได้ช่วยกันทำกระเป๋าไปฝากขายตามห้าง ซึ่งมีรายได้ดี เคยได้ร่วมงานกับรุ่นน้องที่เพาะช่างทำสำนักพิมพ์ “สายธาร”  พิมพ์หนังสือออกมาหลายเล่ม วันหนึ่งได้นำเรื่องสั้นชื่อว่า “ผู้แพ้” มาให้เรืองเดชอ่านซึ่งตอนนั้นเรืองเดชได้ร่วมงานกันอยู่    เรืองเดชได้อ่านแล้วเห็นว่าเรื่องนี้ดีเลยส่งไปให้สุชาติ  สวัสดิ์ศรี ที่กำลังทำ“โลกหนังสือ”  อยู่ในขณะนั้นพิจารณา  ปรากฏว่าเรื่องสั้น ของชาติ  กอบจิตติ ได้ลงพิมพ์ในโลกหนังสือฉบับเรื่องสั้นชุด  “คลื่นหัวเดิ่ง” เมื่อพ.ศ. ๒๕๒๒  และเป็นหนึ่งในสองเรื่องที่ได้รับรางวัล  “ช่อการะเกด” ของสุชาติ  สวัสดิ์ศรี ซึ่งถือกันว่าเป็นรางวัลที่ได้มาตรฐานมากที่สุดรางวัลหนึ่งและเรื่องเดี่ยวกันนี้  ยังได้รางวัลชมเชยจากการคัดเลือกเรื่องสั้นดีเด่นประจำปี  ๒๕๒๒ ของสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย

                ระหว่างพ.ศ. ๒๕๓๒ – ๒๕๓๕ ได้เดินทางไปอยู่ที่สหรัฐอเมริกาและออสเตรเลีย  ได้มีผลงานออกมาจากการเขียนเรื่องสั้นบันทึกชีวิตที่นั้นบางเรื่อง  จนพ.ศ. ๒๕๓๖  ก็จัดพิมพ์นวนิยายเรื่อง “เวลา”  โดยสำนักพิมพ์  “หอน”  ของตัวเอง  ปรากฏว่าได้รับรางวัลซีไรต์  ประจำปี  ๒๕๓๗  นับเป็นนักเขียนคนแรกที่ได้รับรางวัลซีไรต์ซ้ำเป็นครั้งที่ ๒ และเรื่องเดียวกันนี้ได้รับรางวัลนวนิยายดีเด่นจากคณะกรรมการพัฒนาหนังสือแห่งชาติและกระทรวงศึกษาธิการประจำปี ๒๕๓๗

ปัจจุบัน เขาทั้งคู่ไม่มีบุตรด้วยกัน จึงใช้ชีวิตอยู่เงียบๆที่ไร่ในอำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมาเขาทำงานด้านการเขียนเพียงอย่างเดียว นอกจากเรื่องสั้นและนวนิยายแล้ว  ในระยะหลังยังเขียนบทความและบทภาพยนตร์เพิ่มขึ้น

ชาติ กอบจิตติ ยึดอาชีพนักเขียนเพื่อเลี้ยงชีพเพียงอย่างเดียว เขาเคยกล่าวไว้ว่า “ผม “เลือก” ที่จะเป็นคนเขียนหนังสือ ผมให้มันทั้งชีวิต เอาทั้งชีวิตแลกกับมัน” เขามีความละเอียดพิถีพิถันกับงานเขียนโดยเฉพาะนวนิยายอย่างมาก ดังจะเห็นได้ว่ากว่านวนิยายแต่ละเรื่องจะนำเสนอสู่สาธารณะจะใช้เวลาในการ สร้างสรรค์นานหลายปี แต่ทุกครั้งก็ได้รับผลสำเร็จเป็นที่น่าพอใจ ที่สำคัญอย่างยิ่ง ชาติเป็นนักเขียนที่ต้องการสร้างนักอ่าน โดยเฉพาะนักอ่านรุ่นใหม่ เขาจึงไม่ต้องการให้ราคาหนังสือเป็นอุปสรรคต่อผู้รักการอ่านวรรณกรรมไทย ดังนั้นเขายืนยันให้สำนักพิมพ์ที่พิมพ์ผลงานของเขาใช้กระดาษปรู๊ฟซึ่งไม่มี สำนักพิมพ์ไหนนิยมใช้กันแล้ว เพราะไม่สวย แต่ชาติต้องการให้หนังสือราคาถูก มากกว่าสวยงาม เพื่อจะได้กระจายไปสู่คนอ่านในวงกว้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งนักเรียนนักศึกษาที่ยังไม่มีรายได้ เมื่อคนอ่านหนังสือมาก ๆ จะได้เป็นฐานในการพัฒนาประเทศ เพราะชาติเชื่อว่า “ไม่มีใครเสียคนเพราะอ่านหนังสือ”

ในระยะหลังชาติตั้ง สำนักพิมพ์หอน เพื่อพิมพ์ผลงานของตนเองตามอุดมการณ์ที่วางไว้ นอกจากการสร้างสรรค์งานเขียนด้วยความรัก และถือเป็น “งานเลี้ยงชีวิต” แล้ว ชาติ กอบจิตติยังอุทิศเวลาทำประโยชน์แก่สังคมด้วยการสอนหนังสือให้เด็กๆ ที่โรงเรียนในหมู่บ้านช่วงปิดเทอม นอกจากนี้ยังรับเชิญไปบรรยายตามสถาบันการศึกษาต่างๆ เสมอเท่าที่โอกาสอำนวย ในช่วง ๔-๕ ปีที่ผ่านมานี้ ชาติสละเวลาเป็น “พี่เลี้ยง” ให้เด็กรุ่นน้องที่ต้องการเป็นนักเขียน โดยคัดเลือกเด็กจำนวนหนึ่งที่มี “แวว” เป็นนักเขียนโดยพิจารณาจากงานที่เสนอมาให้อ่าน แล้วชาติใช้บ้านของตนประหนึ่งเป็น “โรงเรียนนักเขียน” ช่วงระยะเวลาหนึ่ง ให้พักกินอยู่โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย และใช้เวลาในการสร้างสรรค์ผลงานตามที่ตนถนัด โดยขอความคิดเห็นแลกเปลี่ยนทัศนะวิจารณ์กับชาติ กอบจิตติ ได้ตลอดเวลา หลังจาก “หมดเทอม” แล้ว หากผู้ที่อยากเป็นนักเขียนมุมานะสร้างงานต่อเนื่อง ส่งผลงานมาให้อ่าน และขอคำปรึกษา ชาติ กอบจิตติ ก็สนับสนุนให้กำลังใจตลอดไปเช่นกัน

ตลอดระยะเวลากว่า ๒๕ ปี แม้ ชาติ กอบจิตติ จะสร้างสรรค์ผลงานทั้งนวนิยายและเรื่องสั้นจำนวนไม่มากนักเมื่อเทียบกับนักเขียนคนอื่น แต่ผลงานของเขาเปี่ยมด้วยคุณภาพทั้งด้านแนวคิดอันแสดงสำนึกเชิงสังคมและด้านวรรณศิลป์อันแสดงนวัตกรรมของการสร้างสรรค์ ชาติ กอบจิตติ จึงเป็นนักเขียนร่วมสมัยที่ล้ำสมัย เขานำวงวรรณกรรมไทยก้าวไปข้างหน้าและอยู่ในกระแสวรรณกรรมโลกอย่างน่าภาคภูมิใจ

                ชาติ กอบจิตติ ใช้ชีวิตอย่างสมถะ มุ่งสร้างงานเขียนดีๆ เพื่อประโยชน์แก่นักอ่านอย่างไม่รีบร้อน งานของเขาจึงสร้างผลสะเทือนต่อสังคมไทยไม่น้อย นอกจากนี้ เขายังไม่ทอดทิ้งนักอ่านรุ่นใหม่และผลักดันสรรค์สร้างนักเขียนรุ่นน้อง ชาติ กอบจิตติ จึงเป็นแบบอย่างทั้งแนวคิด แนวเขียน แก่นักเขียนนักอ่านร่วมสมัย และเป็นเสียงแห่งมโนสำนึกของยุคสมัยที่ปลุกผู้อ่านให้พิจารณาความเป็นจริงของโลกและชีวิตอย่างไม่ย่อท้อ

งานเขียนครั้งแรก

·       เรื่องสั้นเรื่องแรก คือ เรื่อง "นักเรียนนักเลง" เขียนลงในหนังสืออนุสรณ์ปทุมคงคา  พ.ศ. ๒๕๑๒

ผลงานรวมเล่ม

·       ทางชนะ : ๒๕๒๒ เรื่องสั้นกึ่งนิยาย

·       จนตรอก : ๒๕๒๓ นวนิยายขนาดสั้น

·       คำพิพากษา : ๒๕๒๔ (รางวัลซีไรต์) นวนิยาย

·       เรื่องธรรมดา : ๒๕๒๖ เรื่องสั้นขนาดยาว

·       มีดประจำตัว : ๒๕๒๗ รวมเรื่องสั้นชุดที่ ๑

·       หมาเน่าลอยน้ำ พ.ศ. ๒๕๓๐    นวนิยายขนาดสั้น

·       พันธุ์หมาบ้า : ๒๕๓๑ นวนิยายขนาดยาว

·       นครไม่เป็นไร : ๒๕๓๒ รวมเรื่องสั้นชุดที่ ๒

·       เวลา : ๒๕๓๖ (รางวัลซีไรต์) นวนิยาย

·       บันทึก : บันทึกเรื่องราวไร้สาระของชีวิต : ๒๕๓๙ ความเรียง-บันทึก

·       รายงานถึง ฯพณฯ นายกรัฐมนตี : ๒๕๓๙ เรื่องสั้นขนาดยาว

·       เปลญวนใต้ต้นนุ่น : ๒๕๔๖ รวมบทความของ ชาติ จากนิตยสารสีสัน ๒๕๔๒-๒๕๔๖

·       ลมหลง : ๒๕๔๓ บทภาพยนตร์

·       บริการรับนวดหน้า : ๒๕๔๘ รวมเรื่องสั้นชุดที่ ๓

งานที่ได้รับรางวัล

·       เรื่องสั้นเรื่อง ผู้แพ้ ได้รับรางวัล ช่อการะเกด และรางวัลชมเชยจากการคัดเลือกเรื่องสั้นดีเด่นประจำปี ๒๕๒๒จากสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย

·       คำพิพากษา : ๒๕๒๔ (รางวัลซีไรต์) นวนิยาย พิมพ์เผยแพร่มากกว่า๒๐ ครั้ง

·       นวนิยายเรื่อง เวลา พ.ศ. ๒๕๓๖  ได้รับรางวัลซีไรต์ เป็นครั้งที่ ๒ ปี ๒๕๓๗ และได้รับรางวัลนวนิยายดีเด่นจากคณะกรรมการพัฒนาหนังสือแห่งชาติ กระทรวงศึกษาธิการ ประจำปี ๒๕๓๗